De verhouding tussen Marlene en de Duitsers is nog steeds een ding. Een paar jaar geleden werd er in Duitsland nog fel gedebatteerd over de vraag of er een plein in Berlijn vernoemd kon worden naar de beroemdste stadsgenote van de afgelopen honderd jaar, Marlene Dietrich. Het plein is er uiteindelijk gekomen maar een monument is er nog altijd niet. Marlene is geboren in Berlijn, maar ging in 1930 naar Hollywood. Ze keerde Duitsland de rug toe en negeerde alle toenaderingspogingen van de nazi's. Het afzonderen van Duitsland maakte haar in de ogen van veel Duitsers 'een verraadster van het vaderland'. Dit idee is voor sommige Duitsers nog niet geheel verdwenen en daarom werd er volop gediscussieerd of er een plein in Berlijn vernoemd kon worden naar Marlene, of niet. Marlene is in ieder geval wel naar eigen wens begraven in 1992 in Berlijn, maar dat betekent helaas nog niet dat alle Duitsers haar respecteren.

Uiteindelijk is er nu een "Marlene-Dietrich-Platz" gelegen naast de spectaculaire hoogbouw aan de Potsdamer Platz. In het nabije Sony-complex is het Deutsche Kinemathek Museum für Film und Fernsehen. In dit museum is een hele afdeling die helemaal op Marlene Dietrich gericht is. In deze tentoonstelling zie je onder andere veel van haar kostuums die ze heeft aangehad, haar reiskoffer, de camera waarmee de film "Der Blaue Engel" mee opgenomen is en je vindt hier veel handige informatie op infoborden en filmpjes. Als u het interessant vind om hier meer over te lezen, lees dan ook het kopje 'Ons bezoek een het Duitse filmmuseum' nog even. Hierin vertellen we meer over ons bezoek. Ook worden er tot 17 februari onder de titel "Forever young" memorabilia vertoont die nog nooit eerder te zijn waren. Bijvoorbeeld de shorts die ze droeg in haar eerste Hollywood-film in 1930. De groep die op de "Marlene-Dietrich-Platz" ook een monument wilden plaatsen moesten helaas teleurgesteld worden. Terwijl het ontwerp er al was, namelijk de beroemde pose van Marlene uit de film Der Blaue Engel. Het monument werd geweigerd omdat het bestuur geen realistisch beeld op hun plein wensen, volgens een cultureel bestemmingsplan mochten er namelijk alleen abstracte sculpturen van niet-Duitse kunstenaars worden geplaatst. Inmiddels zijn de Duitsers wel trots op Marlene, na al die jaren. Want ze was het grote bewijs dat er ook Duitsers waren die niks van Hitler wilde weten en vanaf het buitenland verzet toonden. Ze had nog veel langer door kunnen gaan met haar carrière en nog veel meer films kunnen maken, maar ze koos ervoor het leger te steunen. En dat is voor haar het belangrijkste wat ze ooit heeft gedaan.

Meer informatie